Co było inspiracją do napisania bajki? Skąd pomysły na podejmowanie ciekawych, ale trudnych tematów i wreszcie dlaczego warto czytać dzieciom edukacyjne bajki? O tym wszystkim opowiadała podczas spotkania autorskiego Urszula Gawron – sądecka pisarka, która wydała bajkową książkę dla dzieci.
„Życie jest piękne- historia rodzinna” jest drugą częścią tworzonych przez autorkę edukacyjnych bajek dla dzieci. Pierwsza z nich nosiła tytuł „Życie jest piękne- historia prawdopodobna„. Po pozytywnym odbiorze tej części, postanowiła stworzyć kolejną o podobnym tytule i w swojej treści nawiązującą do poprzedniej. Pojawia się w niej wiele ciekawych historii zarówno fantastycznych, jak i z życia wziętych, ale przede wszystkim opowiada o codziennym życiu, w którym dzieci zadają trudne pytania, a rodzice nie zawsze umieją na nie odpowiadać. Miejscem akcji jest Tarnów oraz wieś Szalowa, gdzie pisarka spędzała w dzieciństwie wakacje.
– Bajkę pisałam dla mojej bratanicy i bratanka – Borysa i Blanki. Wszystko zaczęło się od dwóch maskotek, które powstały na prezent dla tego rodzeństwa: czerwonego kota w kropki dla Blanki i szarego psa w kropki dla Borysa. To właśnie one stały się bohaterami bajki. (…). Historie pojawiające się w bajce są połączeniem historii z mojego dzieciństwa oraz perypetii moich bratanków, a większość wydarzeń miało miejsce w rzeczywistości. Książeczka w pewnym sensie jest sposobem na ocalenie od zapominania tych pięknych lat dzieciństwa – mówiła Urszula Gawron
Bajka posiada aspekty edukacyjne i jak wspomina autorka – było to celem nadrzędnym, który przyświecał jej pracy. Jak podkreślała, dzieciństwo jest zbyt krótkie aby marnować je na czytanie dzieciom czegoś, co niczego ich nie nauczy. Bardzo dobry kontakt z dziećmi, ich obserwacja, przebywanie w ich towarzystwie, ale przede wszystkim zadawane przez nich pytania dostarczyły autorce wiedzy o tym, o co dzieci interesuje i o czym warto byłoby w bajce opowiedzieć. Inspiracją było też częste czytanie dzieciom.
W książce zarówno na okładce ale także na ilustracjach motywem przewodnim jest kolor piernikowy, który dobrze się kojarzył dzieciom. W związku z tym, że najważniejsze były dla pisarki upodobania dzieci, do minimum ograniczone zostały opisy postaci na poczet ilustracji, które są dla dzieci bardzo ważne. Co ciekawe, w bajce nie pojawiają się telefony ani komputery. Wynika to z głębokiego jej przekonania , że bez tego można żyć, a najważniejsze są relacje międzyludzkie, które chciała w ten sposób wyeksponować.
Książka posiada także piosenkę, do której napisano tekst i zapis nutowy opracowany przez Henryka Leśniarę.
