„Mieliśmy być dzielni, grzeczni, nie bać się, nie błaznować. Uczono nas, że emocje trzeba tłumić. Nikt nie zachwycał się tym, jak pięknie się smucimy, złościmy, bo przecież złość piękności szkodzi, a płaczą histeryczki…”. Teatr ruchu i tańca – Scena Poruszenia w auli nowosądeckiej Akademii Nauk Stosowanych zaprezentował  „Tresowanie Motyli” – taneczną opowieść z głębokim psychologicznym przesłaniem, opowiadającą o zniewoleniu słowami. Autorką scenariusza i reżyserką „Tresowania Motyli” jest sądeczanka Edyta Mikołajewicz.

Narracje ludzi, którzy byli, albo są nadal dla nas ważni, rodzinne i kulturowe opowieści o tym, co wypada, a co nie, co trzeba skrywać w sobie,  nawoływania do grzeczności i dzielności, mogą zamieniać nas z wolnych motyli w okazy uwięzione w gablotach. Ani ci, którzy kierowali do nas takie słowa, ani my sami – przez długie dziesięciolecia nie zdajemy sobie sprawy z ich konsekwencji. Ci, którzy mają dar wglądu w swój wewnętrzny świat, mogą tę prawdę odkryć sami, pod warunkiem, że wystarczająco uważnie zaczną studiować swoją historię i teraźniejszość, przyglądać się uczuciom, myślom, przekonaniom. Innym „kluczyk” do zagadki cierpienia da psycholog, lub psychoterapeuta. Pozostali będą cierpieć zadając sobie serię pytań rozpoczynających się od słowa: „dlaczego?”.

„Tresowanie Motyli” mogło być dla widzów kluczem do otwarcia pierwszych drzwi „gabloty”. Wyzwalaczem bardzo ważnej myśli, że nie da się czuć tylko tego, co miło jest czuć. Trzeba umieć czuć i wyrażać również to, co boli albo złości. Pozwolić ciału na uwolnienie emocji.

– Coraz więcej badań wskazuje, że praca terapeutyczna, rozwojowa bez włączenia ciała nie jest tak skuteczna jak ta uwzględniająca somatykę. Ruch i dotyk to nasze pierwsze sposoby regulacji. Dziecko odczuwające ból,  komunikuje go płacząc i dzięki dotykowi, kołysaniu, bliskości bezpiecznego rodzica – reguluje swój układ nerwowy. Doświadczenie regulacji jest poza słowami. Nasz gadzi i ssaczy mózg mówi językiem ruchu i dotyku, a nie językiem słów. Nasze ciała noszą historię naszych pierwszych adaptacji, które ugruntowały się poza słowami – z języka czucia i ruchu. Ścieżką nerwów i mięśni. Praca na zasobach jest skuteczniejsza niż koncentracja na deficytach – a naszym głównym zasobem w służbie zdrowienia jest nasze ciało –  wyjaśnia autorka scenariusza.

Fundusze ze sprzedaży biletów zostaną  przeznaczone na utworzenie grupy wsparcia dla osób z doświadczeniem przemocy.

Zdjęcia: Adrian Maraś

Scena Prouszenia to wspólny projekt Edyty Mikołajewicz  i Magdaleny Makowskiej

Magdalena Makowska –  absolwentka Akademii Muzycznej w Katowicach na wydziale Kompozycji i Teorii, specjalność Rytmika i przedmioty teoretyczne oraz PSM I i II stopnia w klasie śpiewu solowego. Ukończyła certyfikowany kurs Gordonowski oraz szkolenie z zakresu Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherbore. Pracuje jako instruktor teatralny, jest nauczycielką teorii muzyki, rytmiki i fortepianu oraz języka ruchu w ramach rozwojowych zajęć taneczno-ruchowych. Przez wiele lat zdobywała doświadczenie z granicą, będąc m.in animatorką życia kulturalnego organizacji polonijnych w Irlandii. Jest również zawodową wokalistką. Pasjonuje się muzyką jazzową i tańcem współczesnym. Nieustannie rozwija swoje kompetencje w ramach szkoleń z zakresu Terapii Tańcem i Ruchem.