Wspomnienie. O Staszku Ptaszku, co pięknie bajać potrafił

17 stycznia w wieku 94 lat zmarł Stanisław Ptaszek – znany w regionie gawędziarz, autor pisanych gwarą opowiadań i zbiorów gawęd. Serdeczny człowiek, społecznik, który na naszych łamach gościł kilkakrotnie. Przypomnijmy…

Ze Stanisławem Ptaszkiem to było tak.

Urodził się w Pasierbcu roku pańskiego 1929. Jak był małym chłopcem, to nieraz wieczorami w izbie u rodziców gromadzili się sąsiedzi i opowiadali. A mały Staszek wszystko chłonął.

– Bo wtedy mama i tata to był program pierwszy i drugi, a jak przyszła sąsiadka to była satelita.

Lubił te opowieści. Żadnej okazji do wysłuchania historii nie marnował.

– Przed wojną, gdy wracaliśmy z kościoła w Łososinie Górnej, często zostawałem w tyle ze starszymi chłopami. Oni szli sobie pomalutku nóżka za nóżką, opowiadając ciekawe rzeczy. A że pamiętali wydarzenia z I wojny światowej, więc historie były niezwykłe. Kiedyś jeden z nich, Wojciech Stryczek, mnie zagadnął: – Chodacku, a dlaczego ty to tak nie lecis, ino idzies za nami. A ja odpowiedziałem: – Wiecie co Wojciechu, bo wy tak ciekawie o świecie opowiadacie – wspominał.

Jak Wielek pisać kazał

Te ciekawostki o świecie notował w pamięci i w sercu. Lubił też pisywać. Uczył się w szkole w Sowlinach, a w czasie wojny na tajnych kompletach. Później los rzucał go po świecie. Chodził do technikum w Krakowie, pracował i w Przyszowej, i w Chorzowie, i we Wrocławiu, i w Łososinie Górnej, i w Tymbarku, i w Limanowej. W 1957 r. poślubił Marię z domu Wiktor i osiadł w rodzinnym Pasierbcu.

Żona Maria (zmarła przed kilkoma laty) przez 23 lata prowadziła Klub Rolnika. Często w świetlicy spotykali się ze starszymi ludźmi, którzy chętnie wracali pamięcią do lat młodości. Znów słuchał jak to drzewiej bywało. Z zamiłowaniem zbierał też stare książki, broszury. Kiedyś dyrektor limanowskiego muzeum Jan Wielek zaproponował: – Staszek, pisz co się da. Jak nie tobie, to się komuś przyda (…)