Dzisiaj (29 listopada) o godz. 11. w Zakopanem rozpocznie się pogrzeb ojca Jacka Hubickiego. Jezuita, absolwent sądeckiego „elektryka”, pracował m.in. w tutejszej parafii kolejowej. Zmarł tragicznie przed tygodniem w swojej ostatniej parafii w Kłodzku.

Ks. Jacek Hubicki należał do „jezuickiego pokolenia” sądeckiego elektryka, którego absolwenci – głównie w latach 90. XX wieku – wstępowali do Towarzystwa Jezusowego. Był to okres silnego oddziaływania na szkołę parafii kolejowej i jej ówczesnego proboszcza o. Stanisława Majchra. Bliskość jezuickiego kościoła i katechetyczna opieka jezuitów nad elektrykiem sprawiły, że w tamtym czasie aż piętnastu absolwentów szkoły wybrało życie zakonne. Był wśród nich – pochodzący z Poronina Jacek Hubicki.

Zmarłego tragicznie jezuitę wspomina ks. Stanisław Majcher, były proboszcz sądeckiej parafii, dziś pracujący w zakopiańskim ośrodku rekolekcyjnym:

– Poznałem Jacka kiedy był w pierwszej klasie technikum, czyli w 1981 r. Od razu dało się zauważyć, że był człowiekiem działania i czynu. Szybko zaangażował się w Ruch Światło Życie przy parafii. Jacek brał udział w naszych spotkaniach oazowych i już w tamtym czasie było widać, że mimo młodego wieku jest bardzo odpowiedzialny. Starał się od siebie wymagać więcej, niż od innych.

Pierwszą jego inicjatywą w ramach Krucjaty Wyzwolenia Człowieka było zadeklarowanie wolności od papierosów. Jacek palił od szkoły podstawowej, ale zdecydował, iż rzuci papierosy, by w ramach deklaracji – nie używam, nie częstuję, nie namawiam – wspierać duchowo tych, którzy zmagają się z nałogami. Zrezygnował na rzecz zniewolonych.

Zapamiętałem takie wydarzenie, które miało miejsce podczas oazy w Hubie. Jacek był już studentem teologii i moderatorem grupy, którą tworzyli wychowankowie Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Mszanie Dolnej. U gospodarzy, którzy użyczali nam oazowej gościny, odbywało się świniobicie, a ich syn poczęstował alkoholem chłopaków z tej grupy. W głowach zaszumiało, więc młodzieżówka wybrała się na dyskotekę do Nowego Targu. Wracając z imprezy chłopcy szli tyralierą całą szerokością jezdni. Jednego z nich potrącił wówczas samochód. Grupa wróciła na kwaterę po północy bez jednego… Jacek mocno to wówczas przeżył…

Czy ja miałem bezpośredni wpływ na zakonne i kapłańskie powołanie Jacka? Nie mogę tak powiedzieć, bo nigdy o tym nie rozmawialiśmy w taki sposób. To znaczy wielokrotnie rozmawialiśmy, m.in. w sakramencie pojednania i indywidulanych rozmowach, ale nigdy w formie takiej deklaracji. Każdy z uczniów, jeśli wybierał życie duchownego, mógł o tym porozmawiać, jeśli uznał, że tego potrzebuje. Z Jackiem rozmawialiśmy o jego powołaniu.

Zwracałem mu uwagę, że jeśli wybierze życie zakonne, to musi z czegoś zrezygnować, m.in. z życia rodzinnego, z małżeństwa, a będzie musiał skupić się na tym, aby być dla innych. Mówiłem mu, że skoro podjął taką decyzję, powinien powiedzieć swoim rodzicom, że idzie do nowicjatu, by przekonać się, czy kapłaństwo jest jego życiową drogą. Kilka lat temu głosiłem słowo Boże na pogrzebie Jacka mamy w Poroninie. Jacek mnie o to prosił. Jego ojciec – zakopiański taksówkarz – zmarł kilka lat wcześniej.

Jacek pracował m.in. w Nowym Sączu i Zakopanem, gdzie posługiwał w kaplicy ślubowań. Posiadał swoje uzależnienia, więc ta praca była dla niego szczególnie ważna. Jacek zmagał się ze swoimi problemami, dużo pomógł Mu w tych sprawach ówczesny prowincjał Jakub Kołacz. Jacek w swojej pracy uczynił wiele dobrego.

Mocno zaangażował się w duszpasterstwo harleyowców, bo sam był z zamiłowania motocyklistą. Prowadził rekolekcje dla ludzi kultury, organizował w Zakopanem koncerty, czyli robił wszystko to, co zawiera się w moim pierwszym o Nim zdaniu – był człowiekiem działania i czynu. Jakiś czas temu jechaliśmy razem samochodem na jakieś lecie jego klasy z sądeckiego elektryka, której wychowawczynią była pani Kazimiera Sarot. Zapamiętałem tę drogę z Zakopanego do Nowego Sącza jako czas dobrej rozmowy z Jackiem. Jutro odprowadzimy go w ostatnią drogę…