Czyli okoliczności powstania pewnego artykułu w „Dzienniku Polskim”, o których nigdy jeszcze nie pisałem. Jesteście pierwsi, którzy dowiedzą się całej prawdy. No to w drogę!
Od tego się zaczęło.
W niedzielę wielkanocną 2001 r. we wsi Jarcewo w Kraju Krasnojarskim na Syberii znaleziono zwłoki księdza Jana Frąckiewicza pochodzącego z Nowego Sącza. Wiadomość o tym ukazała się dzień później w wieczornych wydaniach dzienników telewizyjnych.
Do widzenia, do jutra
Lany poniedziałek, wieczór. Wreszcie chwila spokoju przy kolacji w domu. Można złapać oddech po redakcyjnym dyżurze. Udało się zrobić fotkę na pierwszą stronę jutrzejszego wydania z rannego polewania wodą dziewczyn na Batorego. Kosztowało to trochę gonitwy po ulicach, ale akcja została namierzona i zarejestrowana. Relacja ze śmigusa bez zdjęcia nie ma przecież sensu. A być musi, choćby wody zabrakło w kranach, w Kamienicy i Dunajcu. Policja, straż pożarna, obdzwonione. Święta w regionie bezwypadkowe, tylko jakieś drobne włamanka. Luzik. Dopijam wieczorny płyn, a tu w telewizorze pojawia się pasek niczym iskra elektryczna: Na Syberii został zamordowany polski ksiądz. Pochodził z Nowego Sącza. – Straszne. No to mamy robotę. – Ledwo ta myśl przebiła mi głowę na wylot, a już telefon.
– Już wiesz ? – w głosie Wojtka Molendowicza, ówczesnego szefa sądeckiego oddziału „Dziennika Polskiego”, brzmiała zapowiedź dyspozycji na jutrzejszy dzień. Wyrzucił ją szybko z siebie: – Dziś już za późno. Rozmawiałem z Krakowem. Depeszowcy w głównym wydaniu wtorkowym zamieszczą krótką informację z PAP, a ty od rana niczym innym się nie zajmuj tylko zbieraj informacje o księdzu. Masz na tekst nieograniczoną ilość miejsca. I szykuj się na to, że Kraków będzie chciał osobną wersję na główny grzbiet. No to do jutra.
Jutro, czyli dziś
Wtorek, 17 kwietnia 2001 roku. Grubo przed ósmą rano. Biorę z kiosku paczkę gazet dla redakcji, która mieściła się przy ul. Narutowicza 6 na pierwszym piętrze. Powtarzane dziesiątki razy dłubnięcie kluczem w zamku, odblokowanie alarmu, włączenie czajnika, nasypanie herbaty do kubka i opad na fotel. Spokój.
– Mam na księdza cały dzień. Nie kojarzę człowieka, ale jeden telefon do parafii pewnie wystarczy. Komentarze naszych duchownych jak najbardziej się przydadzą. Potem poszukam krewnych. Spiszę ich relacje. Niewykluczone, że trzeba będzie dzwonić do Ministerstwa Spraw Zagranicznych albo do naszej ambasady w Moskwie. No i do tego zdjęcie zmarłego, jak się uda.
Z tak zbudowaną ścieżką wypełnienia całej strony „Dziennika Nowosądeckiego” oddałem się wypróżnieniu kubka i przeglądowi prasy. Zgodnie z przewidywaniami, o księdzu Frąckiewiczu jedynie kilkuzdaniowe notki agencyjne.
No to do roboty
Telefon do najbliższej parafii św. Kazimierza.
– Witam. Czy zamordowany w Rosji w święta ksiądz Frąckiewicz, sądeczanin, był z waszej parafii?
– Jak się nazywa? – odpowiedź pytaniem na pytanie, nie wróży najlepiej. Powtarzam nazwisko i to co wiadomo z lakonicznych wzmianek w mediach. – Nie znam takiego księdza, na pewno nie jest z naszej parafii.
No dobra. Pierwsze śliwki robaczywki. Dzwonię dalej. Do bazyliki, do kościoła kolejowego i jezuitów z parafii Ducha Świętego. Za każdym razem dialog przebiega podobnie. Żaden z księży nie zna ofiary, nie słyszał takiego nazwiska. Ciśnienie lekko mi skacze. Przychodzi Wojtek Molendowicz. – Jak tam – rzuca w drzwiach.
– Na razie nieciekawie. Przedzwoniłem parafie. Nikt żadnego Frąckiewicza nie zna. Trzeba będzie szukać księdza w kurii w Tarnowie. Tam mają rejestr wszystkich duchownych diecezji. Może pracował poza Sączem – dodaję sobie otuchy. Ale telefon do Tarnowa tylko pogłębia mój rosnący niepokój. Słyszeli już o tragedii w Rosji, ale to nie ich ksiądz.
Do pokoju wchodzi Wojtek: – Kraków dopytuje na jakim jesteś etapie. Co już wiadomo.
– Jestem na zerowym etapie. Nic nie wiadomo. Odpowiedz, że szukam śladów człowieka. Spokojnie. Nie ma jeszcze południa. Znajdę go. Jeśli rzeczywiście pochodzi z Nowego Sącza, to go zlokalizuję. A jeśli z tym Sączem to pomyłka? Zadzwonię do MSZ. Chyba już przyszli do roboty – odnoszę wrażenie, że wskazówki ściennego zegara w redakcji zaczynają się kręcić dwa razy szybciej. Przed telefonem do Warszawy, sprawdzam rodziny Frąckiewiczów w Nowym Sączu. Ślepa uliczka. Są dwie, w żadnej nigdy nie było księdza.
Znowu Wojtek w drzwiach. Co on taki, kurcze, nerwowy. – Pytają, kiedy dasz tekst? (…)
