Ten stwór, który jest reliktem epoki polodowcowej jest w Polsce taką rzadkością, że trafił do „Czerwonej Księgi Gatunków Ginących” Jego łacińska nazwa brzmi: Astacus astacus. Może żyć nawet 25 lat. Mieszka w rzekach, stawach i jeziorach i robi tam dobrą robotę: jest czyścicielem wód. Sanitariuszem, tak jak mrówka na lądzie. Jeszcze sto lat temu był tak powszechny, że ludzie powszechnie go zjadali. Później zaczęli się bać, że Astacus astacus stanie się jak Yeti, więc zaczęli o niego dbać.
Mamy fantastyczną wiadomość: nasza redakcyjna koleżanka – Róża natknęła się na niego spacerując brzegiem rzeki w pewnym wcale nie odludnym zakamarku Beskidu Sądeckiego.
Gdzie? Obiecaliśmy, że nie podamy dokładnej lokalizacji, bo przyrodnicy, których poprosiliśmy o pomoc w identyfikacji zwierza, ostrzegli nas, że dając na niego precyzyjne namiary narazimy Astacusa astacusa na bliskie i śmiertelne spotkanie z kłusownikami.
Musicie zadowolić się zatem informacją, że rak szlachetny ocalał, a to oznacza, że z czystością beskidzkich rzek jest coraz lepiej. Nie tylko o czystość rzek zresztą chodzi, bo obecność raka świadczy o tym, że całe środowisko ma się całkiem nieźle.
Nieboraczek prowadzi nocny tryb życia. W ciągu dnia wypoczywa w zakamarkach dna zbiornika wodnego, a w nocy rusza na patrol w poszukiwaniu martwych ryb, ślimaków i innych szczątków, z których warto oczyścić dno. Nasz rak wylazł z kryjówki w biały dzień.
Łagodny, płochliwy temperament raki szlachetne nadrabiają wyglądem. Respekt budzą ich okazałe szczypce, którymi mogą uszczypnąć w obronie własnej, jednak osobnik, który wyszedł na spotkanie Róży był nieuzbrojony. Może porzucił szczypce liniejąc ze zbyt ciasnego chitynowego pancerzyka?
– A może odgryzła mu je jakaś ryba? Mogło tak być… Jest szansa, że mu odrosną, choć różnie to bywa – mówi Grzegorz Tabasz, sądecki przyrodnik.
Fot. Róża Skoczeń
